Soms word ik bij het ombouwen van een oude site nog weleens geconfronteerd met eeen website die nog volledig is opgebouwd uit tabellen en frames. Frames zijn uit den boze tegenwoordig, ook vroeger al, omdat Google er terecht geen raad mee weet. Navigatie in het linkerframe en de inhoud van een site in het hoofdframe lijkt heel praktisch wanneer je op de homepage staat. Het rechterdeel kan onbeperkt naar beneden scrollen terwijl het menu altijd netjes links in beeld blijft staan. Maar wat als Google je als nieuwe bezoeker alleen maar de rechterpagina voorschotelt? Het menu is dan niet zichtbaar en dus is de website zo goed als waardeloos.
Een tabel is een ander verhaal. In de begintijd van webdesign werden ze nog veelvuldig gebruikt om er een complete website mee te bouwen omdat het er allemaal zo logisch uitzag. Alleen maar gesloten rijen en kolommen, en je kunt zelfs een tabel in een tabel stoppen. En als je de breedte in plaats van in pixels in procenten aangaf, schikte de tabel zich over de hele breedte van het browservenster en schaalde mooi mee als je dezelfde pagina bekeek op een piepkleine monitor. Eigenlijk was de tabel een vorm van responsive design avant la lettre, met als beperking dat in een tabel met bijvoorbeeld drie kolommen, de rechterkolom niet mooi onder de andere twee schuift wanneer bekeken op een kleiner scherm. Maar toch, die goeie ouwe tabel was zo slecht nog niet.